წყლის მზიდავი აღმოსავლეთსა და კავკასიაში ერთ-ერთი უძველესი და ყველაზე პატივცემული პროფესიის წარმომადგენელია. ცენტრალიზებული წყალმომარაგების სისტემების გაჩენამდე, სწორედ ეს პროფესია ამარაგებდა ქალაქებსა და სოფლებს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი წყლით. მათი შრომა შეუცვლელი იყო ცხელ და მშრალ კლიმატში, სადაც ჭები და წყაროები ხშირად სახლებიდან საკმაოდ შორს მდებარეობდა. წყლის მზიდავები იყენებდნენ სპეციალურ ცხენს, ჯორს ან ვირს, რომლებიც გადაჰქონდათ გარუჯული ტყავისგან დამზადებულ დიდ წყლის ტიკებს, რომლებსაც ტულუკებს ეძახდნენ. მათ ახლომდებარე მდინარეებიდან, ნაკადულებიდან ან წყაროებიდან სუფთა წყლით ავსებდნენ და სახლებში, მაღაზიებსა და ბაზრებში მიჰქონდათ. გამოცდილ წყლის გადამზიდავებს საკუთარი რეგულარული მარშრუტები და სადგურები ჰქონდათ, ხოლო დიდ ქალაქებში – ასოციაციები და კოოპერატივებიც კი, რომლებიც სამუშაო პროცედურებსა და ფასებს არეგულირებდნენ.
ტფილისი. ტულუხჩი (წყლის გადამზიდავი) ცხენი ლაგამით მიჰყავს
