საქართველოში სიმინდი დაახლოებით მე-16 საუკუნეში გაჩნდა, მას შემდეგ რაც ევროპაში შემოიტანეს თანამედროვე მექსიკის ტერიტორიიდან.
სიმინდის კერძებს ქართულ სამზარეულოში ძალიან მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს. ღომი (ტრადიციული სიმინდის ფაფა) ღერღილი გამოიყენება ღომის მოსამზადებლად . და მჭადს აცხობენ .
ცნობილია, რომ სიმინდის მოსვლამდე ორივე ეს კერძი მზადდებოდა მცენარისგან, რომელსაც ღომი ერქვა.
ღომს მიირთმევენ პირველი და მეორე კერძებთან – ხარჩო, მუჟუჟი, საცივი, ყველი და სხვა.
ღომი შესანიშნავად ავსებს მათ არომატულ და ცხარე გემოს.
ელარჯი სამეგრელოდან წარმოშობილი ღომის განსაკუთრებული სახეობაა. ელარჯი იხარშება წყალში (რაც ტრადიციულია მთელ საქართველოში არის) ან რძეში, დიდი რაოდენობით ყველის, ძირითადად სულგუნის დამატებით.
მჭადი ტრადიციულად ცხვება კეცზე, თიხის ტაფაში სიმინდის ფქვილისა და წყლის გამოყენებით. შეიძლება მიირთვათ დამოუკიდებლად ან შიგთავსით – იმერული ყველით ან ლობიოთი, შეკმაზული მოთუშული ხახვით და მწვანილით.
ზემო სვანეთში მჭადს ყველით ჭვიშტარს უწოდებენ, ქვემო სვანეთში – ლუკნარს.
უძველესი ქართული ჩვეულების მიხედვით, დედები შვილებს მჭადს ამზადებდნენ ხელის ანაბეჭდით – დედისხელი (დედის ხელი), ასეთი პური თან დაჰქონდათ დიდ მოგზაურობისას.