იმამ შამილი დაიბადა 1797 წლის 26 ივნისს მთის სოფელში გიმრიში (თანამედროვე დაღესტანი).
შამილის მამა და დედა ღვთისმოსავი მუსლიმები იყვნენ.
თავიდან ახალშობილს ალი ერქვა, მაგრამ იმის გამო, რომ ბიჭი ხშირად ავად იყო, მას ახალი სახელი დაარქვეს იმ იმედით, რომ ეს ბავშვს ჯანმრთელობას მოუტანდა (შამილი არაბულად ნიშნავს “სრულყოფილს”).
მიუხედავად ცუდი ჯანმრთელობისა, შამილი ძალიან ჭკვიანი ახალგაზრდა იყო.
ახალგაზრდობაში სწავლობდა არაბულ გრამატიკას, ლოგიკასა და რიტორიკას სუფის ორდენის შეიხის ხელმძღვანელობით.
ოცი წლის ასაკში შამილი წავიდა დამასკოში, სადაც განაგრძო ღვთისმეტყველების შესწავლა.
ითვლება, რომ თანაკლასელებმა დაიწყეს მისი შური და ერთ დღეს თავს დაესხნენ შამილს და მძიმედ დაჭრეს.
შამილმა მოახერხა ტყეში გაპარვა და ბალახებით განკურნება.
როცა გამოვიდა, მან გადაწყვიტა დაეწყო ვარჯიში მანამ, სანამ თანატოლებს შორის ყველაზე ძლიერი გახდებოდა.
მოგვიანებით, როგორც თვითმხილველებმა თქვეს, შამილზე სწრაფად ვერავინ შეძლო სირბილი ან ცურვა.
მეფე ნიკოლოზ I-მა შამილს გაუგზავნა წერილი, რომელშიც სთავაზობდა იმამს შეეწყვიტა კავკასიელი ხალხების რუსეთის წინააღმდეგ გაერთიანება, სანაცვლოდ წოდებების, წოდებებისა და საგანძურის მინიჭება.
იმამის პასუხი მეფეს ისტორიაში შევიდა:
„მე ვარ შამილი, ყველაზე დაბალი მუსულმანები, რომლებიც იბრძვიან კავკასიის თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობისთვის.
მე ვარ პატიოსანი მუსლმანი, რომელმაც პირობა დადო, რომ არ გავცვლი ალაჰის დაცვას მეფის მმართველობაში.
გენერალ კლუგენაუს ვუთხარი, რომ მე არ ვცნობ მეფე ნიკოლოზ I-ს და მის ძალაუფლებას ამ მთებში.
თითქოს ამას ქვებს ვეუბნებოდი: მეფე მეპატიჟება თბილისში აუდიენციაზე.
ამ წერილით ბოლოჯერ ვაცხადებ, რომ მის მოწვევას არ ვუპასუხებ.
თუნდაც ვიცოდე, რომ ჩემს მოკვდავ სხეულს ნაწილებად დაჭრიან და მიწას, რომელზეც ვცხოვრობ, გაანადგურებენ, გადაწყვეტილებას არ შევცვლიდი.
აი ჩემი პასუხი.