საქართველოში 500-ზე მეტი ავტოქტონური (მშობლიური) ვაზის ჯიშია – ეს ქვეყანა მევენახეობა-მეღვინეობის სამშობლოდ ითვლება. საქართველოს ტერიტორიაზე მსოფლიოში უძველესი მტკიცებულება აღმოაჩინეს, რომელიც ადასტურებს, რომ ეს პროცესი აქ დაიბადა სულ მცირე 8 ათასი წლის წინ. პირველი ყურძნის საწნახელი, რა თქმა უნდა, თავად ადამიანი იყო – მარცვლებს თავისი წონით ჭყლეტდნენ. საქართველოში ამ პრესს „საწნახელს“ უწოდებენ. პრესი არის გრძელი კონტეინერი, ამოღებული მყარი ხის ღეროდან ან მონოლითური ქვისგან. ყურძენს (ტრადიციულად ჩენჩოთი ერთად) ჩვეულებრივ ფეხით ჭყიტავენ, წვენს კი საწნახელის ნახვრეტიდან ქვევრში (მიწაში ჩამარხული მოჭიქული დოქები) მიედინება. ასეთი საწნახლები დღესაც გამოიყენება. საწნახელით ყურძნის დაწურვა მთელი ცერემონიაა. რთველამდე სამი დღით ადრე, ვინც იღუმენის ლოცვა-კურთხევით ყურძენს დაწურავს, მარხვას იწყებს. პროცესის დაწყებამდე კი უნდა ეზიაროს. და მხოლოდ ამის შემდეგ ეძლევა მას კურთხევა, დაიწყოს ღვინის წარმოების საიდუმლო.
ყურძნის დაწურვა
