დიდი ხნის წინ აქ მეფობდა ხალხის მიერ პატივცემული პრინცი სიმონი და ააგო საგუშაგო კოშკი, რათა დაეცვა თავისი ქვეშევრდომები დარბევისგან. უფლისწულს უყვარდა როგორც მისი სახლის მსახურები, ისე მისი ვრცელი მიწების ყველა გლეხი. და მისი თანასწორები და მისი ქვეშევრდომები. მაგრამ ყველაზე მეტად, მოხუც პრინცს უყვარდა თავისი ქალიშვილი, მშვენიერი მაკრინა.
უფლისწულს ვაჟიც ჰყავდა მამუკა, მაგრამ შემოქმედმა არ აკურთხა იგი მამის ვაჟკაცობითა და სიკეთით: თუ წიწილს მოჰკიდა ხელი, ხეზე დააკრავს, კნუტებსა და ლეკვებს ჩაქოლავს და დააყოვნებს. ყოველთვის ჩაიდინე სუსტი ადამიანის სისასტიკეს .მაკრინამაც ბევრს ითმენდა მისგან. უმალავს მამას სისხლჩაქცევებს, მაგრამ პრინცის სიმონის კაშკაშა მზერამ უკვე შეამჩნია შვილის ცუდი მიდრეკილებები. საწყალი მოხუცი მოწყენილი და დამწუხრებული იყო, მაგრამ არაფრის გაკეთების დრო არ ჰქონდა, რადგან არ შეეძლო მკაცრი ზომების მიღება. მოხუცი უფლისწული დიდხანს და სამართლიანად ცხოვრობდა, მაგრამ დადგა დრო – ღმერთმა წაიუყვანა მისი სული. მოხუცი გარდაიცვალა, მთელი უბანი ტირილით იყო სავსე და ყველაზე მეტად მაკრინას მამის მწუხარება იყო.სიმონის მრავალი მეგობარი და თანამოაზრე მთელი ტერიტორიიდან მოდიოდა. მოხუცი მთავრები გრძელ და აყვავებულ სიტყვებს წარმოთქვამდნენ მის ღვაწლზე, გონიერებასა და სათნოებაზე, ახალგაზრდა მთავრები უსმენდნენ თავიანთ პატივცემულ წინაპრებს და სთხოვდნენ მოწყალე ღმერთს მსგავსი პატივისცემას მათი სიკვდილის შემდეგ. თავადი სიმონი საოჯახო ეკლესიაში დაკრძალეს. სამდღიანი სამგლოვიაროს შემდეგ ყველა სახლში წავიდა და სევდიან სახლში მხოლოდ უნუგეშო მაკრინა და პირქუში მამუკა დარჩნენ.ყველაფერი შეიცვალა იმ სახლში, რომელსაც ღარიბები თავშესაფარად თვლიდნენ, მეზობლები და მეგობრები კი ყველაზე სტუმართმოყვარე თავშესაფარად თვლიდნენ. მსახურები დაქანცულები იყვნენ, ახალგაზრდა უფლისწულის ახირებას ასრულებდნენ. ხალხსაც გაუჭირდა: მამუკამ გალუა (მარცვლეულის გადასახადი) და საბალახო (საძოვრებისა და თივის დამუშავების გადახდა), დასცინოდა ქვეშევრდომებს და მით უმეტეს, დაუცველ დას.
და მაკრინამ, დაუცველთა კვნესა რომ გაიგო, საყვედურის გარეშე, ლოცვითა და ცრემლებით, დაიწყო ძმას სთხოვა, დაეწყნარებინა მისი ამაყი გული. მაგრამ მამუკასთვის დის თხოვნა ბასრი დანაზე უარესი იყო, მაკრინას დაემუქრა, რომ არაგვინის კოშკში ჩაკეტავდა და შიმშილით მოკლავდა.
შიში უცხო იყო ახალგაზრდა პრინცესას გულში, მასში ძლიერი იყო სიკეთე და რწმენა ღმერთისადმი, ამიტომ იგი კვლავ მიუბრუნდა ძმას, რათა არ გაენადგურებინა გლეხები და მოწყალე ყოფილიყო ნათესავებისა და მსახურების მიმართ. მამუკა უსაზღვროდ განრისხდა და დარაჯის კოშკში დააპატიმრა, მცველები კი ქვემოთ ჩამოიყვანა და უბრძანა, ჭიშკართან დარჩენილიყვნენ და მაკრინა მკაცრად დაეცვათ.
მტრებმა შეიტყვეს, რომ საგუშაგო კოშკი გაუქმდა და მათი დარბევის შესახებ აღარავინ ატყობინებდა და საქონლის ნახირს მთებში შეყრა დაიწყეს. მაკრინა კი მხურვალედ ევედრებოდა ღვთისმშობელს მამუკას გულის დარბილებას. მისი წმინდა ლოცვა ავიდა ღვთის ტახტზე.
მამუკამ მთელი თავისი ისე ამუშავა, საჭმელადაც კი არ აძლევდა მათ წასვლის უფლებას – კოშკთან ქვაბებს აწყობდნენ და მწირ საკვებს ამზადებდნენ. პრინცესა ავიდა კოშკის მწვერვალზე და დაინახა დაღლილი ხალხი, რომლებიც მიდიოდნენ ქვაბებთან საჭმელად და ყვავები, რომლებიც ტრიალებდნენ ქვაბებს ზემოთ.
ყვავები კი ქვაბებში ჩავარდნენ , რადგან უწმინდურ ფრინველად ითვლებოდა ყვავი ,დაიწყეს ქვაბების შიგთავსის მიწაზე დაყრა.
“Რას აკეთებთ!” – შესძახა მიახლოებულმა პრინცმა.
სანამ ლაპარაკს დაასრულებდა, ქვაბებიდან გველები გადმოცვივდნენ და ერთმანეთში გადახლართულ ურჩხულს ჩაებნენ. შემდეგ მამუკამ ცოდვები მოინანია. მისი და, მაკრინა, ილოცა და აღთქმა დადო, რომ დარჩენილი დღეები მონასტერში გაატარა.
და მოხდა სასწაული: გველები ხმელ ტოტებათ იქცნენ და დსცვივდა მიწაზე , ყვავები მთებში გაფრინდნენ.
შემდეგ კოშკის ზემოთ თეთრი მტრედი აფრინდა. ეს არის პრინცი სიმონის სული, ამბობდა ხალხი.
მამუკამ თავის ხალხს თავისუფლება მისცა და მან თავისი ქონება გლეხებს დაურიგა. მაგრამ მისი სული ამაზე არ მოისვენა. მან ააგო ტაძარი უფლის სადიდებლად და მის მიერ აღსრულებული სასწაულისთვის. შემდეგ კი, მათხოვრის ჩაცმულობით, მამუკა შორეულ ქვეყნებში გაემგზავრა.
მრავალი წლის შემდეგ. მამუკას მონანიების არც ერთი თვითმხილველი არ დარჩენილა ცოცხალი;
სამოცდამეათე წლის ბოლოს მცხეთის ტაძარში მაკრინას პანაშვიდი აღევლინა. იმ ცერემონიაზე უცნობი მოხუცი ჩამოვიდა. მშვიდად და რაც მთავარია, მიუახლოვდა მიცვალებულს, პატივისცემით დაიჩოქა და უთხრა: „ძვირფასო დაო, მე და შენ შევასრულეთ ჩვენი აღთქმა“.
როგორც კი უხუცესმა ეს სიტყვები წარმოთქვა, სული მშვიდად შეუერთდა დის სულს.
და ყველა მიხვდა, რომ ეს მოხუცი მამუკა იყო და მამასთან და დასთან ერთად დაკრძალეს.
კეთილმა ადამიანებმა თქვეს, რომ იმ ღამეს მწვანე ბალახი და ხეების სქელი გვირგვინები ტკბილად და ხმამაღლა ჩურჩულებდნენ წინაპართა ეკლესიის ირგვლივ და დილით აყვავდნენ კაშკაშა ყვავილები, რომლებიც აქამდე არ უნახავთ ამ მხარეებში.