დუშეთის სადგური

საფოსტო სადგურების წინამორბედები გამოჩნდნენ ივანე III-ის (1440-1505) დროს და უწოდეს ორმოები. ორმოები ერთმანეთისგან 30-50 მილის დაშორებით (32-53 კმ) მდებარეობდა და განკუთვნილი იყო ცხენების გამოსაცვლელად და მოგზაურთა დასასვენებლად. ეს იყო სოფლები, რომლებიც შედგებოდა 2-3 ქოხის, თავლისა და ფარდულისგან. ორმოებს შორის  მანძილს გარბენი ერქვა და თითოეული გარბენისთვის გარკვეული გადასახადი დგინდებოდა. საფოსტო მარშრუტით მგზავრობისთვის ჯერ სამგზავრო დოკუმენტი უნდა აეღო. დოკუმენტში მითითებული იყო მარშრუტი, საიდანაც აკრძალული იყო გადახვევა, ასევე მოგზაურის წოდება. ქარტია საშუალებას აძლევდა ცხენების შეცვლას ნებისმიერ ორმოში ან გზისპირა სოფელში. მას შემდეგ, რაც პეტრე I-მა შექმნა წოდებების ცხრილი 1722 წელს, ორმოებში არსებული ცხენების რაოდენობა დამოკიდებული იყო მოგზაურის წოდებაზე. წოდებების ცხრილის პირველი კლასის წარმომადგენლებს უფლება ჰქონდათ ოც ცხენზე, მესამე კლასის მფლობელები – თორმეტზე, ხოლო “ქვედა წოდებები და მსახურები” – მხოლოდ ორზე. იმპერატრიცა ეკატერინე II-ის დროს, ორმოების ნაცვლად საფოსტო სადგურები გამოჩნდა. ასევე დაინერგა საფოსტო ადმინისტრაციის პერსონალი; „უვადო მოვალეობის შემსრულებლის“ ნაცვლად, ფოსტის თანამშრომლები ნებაყოფლობით საფუძველზე აიყვანეს; მთელი ქვეყნის მასშტაბით შეიქმნა ერთი საფოსტო მარშრუტი. 1831 წლიდან მე-19 საუკუნის შუა ხანებამდე ტენდერები ტარდებოდა ყოველ თხუთმეტ წელიწადში ერთხელ საფოსტო სადგურების მოვლა-პატრონობისთვის. სადგურების საკუთრება ნებისმიერს შეეძლო – გამარჯვებული იყო ის პრეტენდენტი, რომელმაც ხაზინაში ყველაზე დიდი გამოსასყიდი გადაიხადა. მფლობელს მოეთხოვებოდა სადგურზე ჰქონოდა 25 ცხენი, 10 ვაგონი ბორბლებზე ან ციგაზე, აგრეთვე ფოსტალიონებისა და ფოსტის ტრანსპორტირებისთვის საჭირო ყველა აღჭურვილობა (ცხენის აღკაზმულობა, ჩემოდნები, ჩანთები, უნაგირები და ა.შ.). მე-19 საუკუნის დასაწყისში რკინიგზის გამოგონების მიუხედავად, საფოსტო სადგურები რუსეთის ზოგიერთ რეგიონში 1920-იან წლებამდე გამოიყენებოდა.