ამიერკავკასიის რკინიგზის მშენებლობა 1865 წელს დაიწყო ფოთი-ტფილისის რკინიგზის მონაკვეთით. იმ დროს რელსებს აწარმოებდა ორი ქარხანა – პუტილოვსკი პეტერბურგში და იუზოვსკი დონეცკის მახლობლად. ისინი ორთქლის გემებით გადაიყვანეს ნოვოროსიისკიდან და როსტოვიდან, შემდეგ კი რკინიგზით დასაწყობების ადგილზე. შპალების დასამზადებლად მხოლოდ ადგილობრივი მუხა გამოიყენებოდა. ბაქოს ნავთობის საბადოების განვითარებასთან ერთად გაჩნდა საჭიროება პორტებში ნავთობის სარკინიგზო ტრანსპორტირებისა და 1883 წელს გაიხსნა ახალი მონაკვეთები, სამტრედია – ბათუმი და ტფილისი – ბაქო. 1899 წელს რკინიგზა გაგრძელდა ქალაქ ალექსანდროპოლამდე, რომელიც მდებარეობს დღევანდელი სომხეთის ტერიტორიაზე, ხოლო 1908 წლისთვის სპარსეთის საზღვარზე მდებარე ქალაქ ჯულფამდე. ჭიათურის რკინიგზის სადგური აშენდა ამიერკავკასიის რკინიგზის ზესტაფონი-საჩხერის განშტოებაზე. სადგური აქ გაჩნდა 1895 წელს, მანგანუმის მადნის ექსპორტის მიზნით ზესტაფონის მანგანუმის გადამამუშავებელ ქარხნებში, ასევე საექსპორტო მარაგისთვის. პირველ მსოფლიო ომამდე ჭიათურის მადნის უმსხვილესი იმპორტიორი იყო გერმანია (ექსპორტის 43%), დიდი ბრიტანეთი (23%) და ბელგია (14%).
ამიერკავკასიის რკინიგზა.ჭიათურის ვიწროლიანდაგიანი განშტოება ჭიათურის სადგური (ზოგადი ხედი)
